Solanka z Zabłocia Spółka z o.o. wydobywa solanki lecznicze o największej na świecie zawartości jodu dochodzącej do 140 mg/litr. Solanki są wydobywane od 1892 roku w miejscowości Zabłocie w gminie Strumień na śląsku cieszyńskim.
Wszystko zaczęło się dość nieoczekiwanie, mianowicie od wierceń poszukiwawczych za węglem kamiennym, jakie miały miejsce w okresie ostatniego dziesięcioleciu XIX wieku. Prowadzone były niedaleko Żor, Pawłowic, Drogomyśla, Strumienia (niem. Schwarzwasser) i właśnie Zabłocia (niem. Zablacz). Wiercenia finansowano ze środków austriackich. Z lokalnych czasopism, ukazujących się wówczas wiemy, że odwiert Korona wykonywany był w latach 1891-1892, a wiercenie przerwano na głębokości 671 metrów w obrębie utworów morskich miocenu, nie osiągając serii złożowej karbonu z powodu potężnej erupcji wody i gazu. W 1895 r., w niemieckich i austriackich pismach naukowych ukazały się artykuły o „Nowym źródle jodowym w Zabłociu”, którego autorem był radca dworu i profesor Uniwersytetu w Wiedniu Ernst Ludwig, będący wówczas największym autorytetem w badaniach wód leczniczych i borowin w Monarchii Austriackiej. Autor donosi, na podstawie wykonanych analiz, iż solanka („Kronenjodwasser”) zawiera niewiarygodnie wysoką zawartość jodu. Według profesora Ernesta Ludwiga woda w Zabłociu jest najsilniejszym źródłem jodowym, co znaczy, iż w momencie badania zawierała najwięcej jodu z dotychczas rozpoznanych wód, 5 razy więcej jodu niż wody z Darkowa i blisko 5 razy więcej niż źródła w Bad Hall. Do dnia dzisiejszego solanka z Zabłocia posiada największą na świecie zawartość jodu, dochodzącą do 140 mg/litr. Produkcję soli jodowej rozpoczęto prawdopodobnie już w 1896 r. Nadano jej nazwę „Kronenjodsalz”, używając zamiennie „Kronen Jodsalz” lub też „Zablaczer Kronenjodsalz” („Zabłocka sól jodowa z koroną”). Otwór, który wówczas nie miał jeszcze nazwy (oprócz Zablacz), z czasem zaczęto nazywać „Koroną”. W 1949 roku źródłem "KORONA" zajęło się Przedsiębiorstwo Państwowe "Polskie Uzdrowiska". Otwór wiertniczy oczyszczono i doprowadzono do stanu używalności. Po właściwym ujęciu źródła zbadano dokładnie skład chemiczny solanki, zawierającej ponad 130mg jodu w litrze. Na podstawie analizy wykonanej w Zakładzie Naukowo - Badawczym w Szczawnie Zdroju, solankę zakwalifikowano do typu jodowo-bromowych, ziemno- alkaliczno-żelazistych. Znowu solanka z Zabłocia trafiła do uzdrowisk całej Europy, gdzie leczono nią liczne schorzenia układu oddechowego, kostno-stawowego, schorzenia skórne i inne dolegliwości. W 1949 roku kolejne poszukiwania wiertnicze, tym razem gazu ziemnego, pozostawiły drugi odwiert w odległości 60 m na południe od źródła "Korona". Nowy otwór wiertniczy nazwano "Tadeusz". Ponieważ i tym razem nie osiągnięto zamierzonego celu, a podczas wiercenia na głębokości przeszło 550 m natrafiono na wypływ jeszcze bardziej stężonej solanki jodowo - bromowej, zawierającej 144 mg jodu na litr, odwiert ten przejęła Naczelna Dyrekcja "Polskich Uzdrowisk" w Warszawie, aby wydobywać solankę dla celów leczniczych. Następnie opracowano proces technologiczny produkcji soli jodowo - bromowej i wybudowano doświadczalną warzelnię soli. Pod koniec lat 80-tych wygasło zainteresowanie tym cennym surowcem i zarzucono wydobycie w Zabłockiej kopalni solankowej. Porzuconą nieruchomość odkupił Józef Gomola, entuzjasta balneologii, doceniający znaczenie jodu. To właśnie on doprowadził odwiert Korona do stanu umożliwiającego jego użytkowanie. Po przekształceniach własnościowych, obecnym właścicielem złoża i odwiertu „Korona” jest firma Solanka z Zabłocia sp. z o.o., którą aktualnie zarządzają: prezes zarządu Bogusław Goik i wiceprezesi Krzysztof Lipiński oraz Ryszard Ślaski. Od momentu powstania Spółki, czyli od 13 maja 2010 roku uzyskano koncesję nr 12/2010 na wydobywanie wody leczniczej, wydaną przez Ministra Środowiska 18 sierpnia 2010 r.
Obecnie Spółka podejmuje energiczne działania zmierzające do odbudowy świetności marki Solanka z Zabłocia.
