Solanka z Zabłocia Spółka z o.o. wydobywa solanki lecznicze o największej na świecie zawartości jodu, dochodzącej do 140 mg/litr.

Solanki są wydobywane od 1892 roku w miejscowości Zabłocie, położonej w gminie Strumień na Śląsku Cieszyńskim.

Wszystko zaczęło się dość nieoczekiwanie, mianowicie od wierceń poszukiwawczych za węglem kamiennym, jakie miały miejsce w okresie ostatniego dziesięcioleciu XIX wieku. Prowadzone były niedaleko Żor, Pawłowic, Drogomyśla, Strumienia (niem. Schwarzwasser) i właśnie Zabłocia (niem. Zablacz). Wiercenia finansowano ze środków austriackich. Z lokalnych czasopism, ukazujących się wówczas wiemy, że odwiert Korona wykonywany był w latach 1891-1892, a wiercenie przerwano na głębokości 671 metrów w obrębie utworów morskich miocenu, nie osiągając serii złożowej karbonu z powodu potężnej erupcji wody i gazu. W 1895 r., w niemieckich i austriackich pismach naukowych ukazały się artykuły o „Nowym źródle jodowym w Zabłociu”, którego autorem był radca dworu i profesor Uniwersytetu w Wiedniu Ernst Ludwig, będący wówczas największym autorytetem w badaniach wód leczniczych i borowin w Monarchii Austriackiej. Autor donosi, na podstawie wykonanych analiz, iż solanka („Kronenjodwasser”) zawiera niewiarygodnie wysoką zawartość jodu.